نسبت متولدین بین هفته های ۳۴ تا ۳۶ بارداری (اواخر پره ترم) و هفته های ۳۷ تا ۳۸ بارداری (ابتدای ترم) طی ۲۰ سال گذشته به تدریج افزایش یافته است، که عمدتا به دلیل افزایش مداخلات زایمانی مانند زایمان سزارین است. امروزه در کشورهای غربی، حدود ۵ تا ۷ درصد از کل کودکان در اواخر پره ترم و ۱۹ تا ۲۰ درصد از آنها در ابتدای ترم به دنیا میآیند. عوارض بارداری، مانند پره اکلامپسی، دیابت های بارداری، فشار خون بالا و حاملگی های متعدد ریسک تولد در ابتدای ترم و اواخر پره ترم را افزایش میدهد؛ در چنین شرایطی، ریسک سلامتی مادر باید با ریسک زودرسی خفیف در کودک به تعادل برسد. اگرچه کودکانی که در ابتدای ترم و اواخر پره ترم متولد میشوند بالغ تر از کودکانی هستند که در پره ترم به دنیا می آیند، اما آنها همچنان نسبت به کودکانی که در ترم کامل متولد شده اند در خطر مرگ و بیماری نوزادی بیشتری قرار دارند. علاوه بر این، مشکلات سلامتی در این کودکان میتواند تا ابتدای طفولیت نیز ادامه پیدا کند، کما اینکه اختلالات رشدی ماندگاری در کودکان متولد شده در اواخر پره ترم گزارش شده است. اختلالات رشدی در کودکانی که در ابتدای ترم متولد شده اند اخیرا مورد توجه قرار گرفته و تحقیق روی این گروه بسیار کمتر است.
با توجه به پیامدهای رشدی، اختلالات ارتباطی نیز بسیار مهم هستند، چرا که این اختلالات میتوانند پیش درآمد مشکلات احساسی، اجتماعی و ذهنی بعدی باشند. مهارت های ارتباطی (مانند توانایی تبادل اطلاعات از طریق زبان) اساس یادگیری و روابط اجتماعی هستند و بنابراین حوزه های مهمی از رشد کودک می باشند.